Doel en ontstaan Stichting Isabel
Na het overlijden van Isabel werden we overspoeld met kaarten, bloemen, mooie woorden, goed bedoelde adviezen (die me soms woest maakten) en prachtige herinneringen. Ik vond het hartverwarmend en het deed me goed.
Zes weken na het afscheid van Isabel begon ik weer met werken. Het voelde vreemd. Ik was altijd heel vrij in mijn werk geweest en stond veel met klanten in contact. Nu was ik onzeker, onwennig en ik was (logisch ook) niet meer de Carmen van voor mijn verlof. Op mijn werk kreeg ik alle ruimte. Gelukkig begrepen mijn collega’s dat Isabel een onderdeel van mijn leven is en zal blijven, haar naam werd regelmatig genoemd.
Dat het leven doorgaat dat is niet het probleem. Dat het zonder Isabel is, dat maakt het zo gemeen.
Ik vind het enorm confronterend dat iedereen maar doorgaat. Het valt me zwaar om het leven weer op te pakken. Voor mijn gevoel raakt iedereen zwanger en krijgt (gelukkig!) gezonde kinderen.
Ik ben ook moeder.. maar ik sta met lege armen. Ik merk hoe fijn ik het vind als Isabel haar naam word genoemd en er aandacht voor haar is. Ik voel enorm de behoefte om over haar te praten. Als iemand haar naam niet noemt ben ik teleurgesteld. Ook al is ze maar zo kort bij ons geweest, voor mij hoort ze er altijd bij.
Uit verhalen die ik heb gelezen, gesprekken die ik heb gevoerd en berichten die ik heb ontvangen blijkt dat ik niet alleen sta als het gaat om mijn teleurstelling als iemand Isabel haar naam niet noemt.
Nu is het nog recent, maar hoe zou dat over een jaar zijn? twee jaar? tien jaar? Zouden mensen dan nog aan haar denken? Zouden ze er nog bij stilstaan dat ik, net als iedere ouder die wel voor zijn of haar kind kan zorgen, iedere dag aan mijn dochter denk?
Ieder jaar weer zullen er meerdere dagen in het jaar zijn waarop het verlies van Isabel mij extra zwaar valt en de pijn om het verlies en het verdriet om het gemis de overhand nemen… Haar geboortedag en sterfdag, Moederdag, mijn verjaardag en alle feestdagen… Allemaal dagen waarop ik haar extra zal missen. Ieder jaar weer… zal iemand daar bij stilstaan?
Door het besef dat er met mij velen ouders, te veel ouders zijn die ook hun kind moeten missen. Die ook ieder jaar weer soms overvallen worden door de pijn van het gemis en het verdriet om het verlies, dat maakte dat het idee voor Stichting Isabel ontstond.
Op die extra zware dagen zou ik graag een glimlach op de gezichten van die ouders willen toveren. Oprechte aandacht, een mooie herinnering een passende attentie om die extra zware dagen iets dragelijker te maken.
Stichting Isabel
Omdat we niet vergeten..
Onderstaand stukje las ik voor aan Isabel tijdens het afscheid. Wat ben ik blij en trots dat ze er door Stichting Isabel niet alleen in gedachten altijd zal zijn, maar ook in mijn dagelijks leven.
Tien vingertjes tien teentjes
wat was je mooi en zacht
Maar van binnen was je anders dan verwacht
Je was niet sterk genoeg, het is niet eerlijk het is te vroeg
Geen woord drukt uit hoe ik me voel en niets geeft weer de pijn
De toekomst zonder jou, zal nooit meer hetzelfde zijn