Over Isabel...
Het was februari 2019 toen mijn stiefzoon, Douwe, mij vertelde over zijn grootste wens: nog een broertje of zusje krijgen. Mijn man, Ludo, en ik keken elkaar ontroerd en verheugd aan, we wisten namelijk sinds kort dat ik zwanger was van mijn eerste kind.
Wat waren we blij en tegelijkertijd enorm gespannen. Ludo heeft tijdens zijn vorige relatie twee zoons gekregen. Helaas is de oudste, Gijs, door zuurstoftekort tijdens de bevalling overleden en hebben de twee broers elkaar nooit mogen ontmoeten. We maakten ons zorgen over of alles wel goed zou gaan en hebben verschillende gesprekken gevoerd met gynaecologen. Door het verleden van mijn man en de spanning die de komende bevalling met zich meebracht hebben we in overleg besloten om een week voor de uitgerekende datum te starten met het inleiden van de bevalling.
We wisten inmiddels dat we een dochter zouden krijgen en konden ons geluk niet op! Douwe kon niet wachten tot zijn zusje er zou zijn en had grootse plannen. Hij wilde haar knuffelen en in bad doen, haar leren lopen, fietsen, lezen en schrijven!
De dagen, weken en maanden gingen voorbij en met ons lieve kleine meisje ging alles goed. Verschillende echo’s vertelden ons dat ze goed groeide en aan haar getrappel te voelen zou ze net zo druk worden als haar moeder..
Op vrijdag 25 oktober 2019 was het dan zover, Ludo en ik werden trotse ouders van onze lieve mooie dochter Isabel Gijsje van Mossel. Ze is om 18.58 uur in het Gelre Ziekenhuis in Apeldoorn geboren. Met 3025 gram en een lengte van 51 centimeter was ze een gezonde baby.
De bevalling was heel goed gegaan, ik wist (in tegenstelling tot hoe ik in het dagelijks leven ben) enorm rustig en geconcentreerd te blijven. Na de bevalling werd Isabel op mijn borst gelegd en konden we onze ogen niet van haar afhouden.. wat is ze mooi, zo mooi.
Een half uur na de bevalling zat mijn placenta nog waar hij al die tijd gezeten had en werd ik naar de OK gebracht om haar daar operatief te laten verwijderen.
Met drie liter minder bloed werd ik terug naar onze kamer gebracht. Daar heb ik de hele nacht naar Isabel liggen kijken.
Wat genoten we van haar, van haar lange haartjes, mooie vingertjes en heerlijke geur. Wat was ik trots, ik had een kind op de wereld gezet en ook nog eens het allerliefste mooiste meisje!
Tijdens mijn zwangerschap heb ik me weleens afgevraagd of ik wel direct een moedergevoel zou hebben…
Toen ons op 27 oktober ‘s nachts verteld werd dat Isabel naar de couveuse afdeling gebracht zou worden was er geen twijfel mogelijk; moedergevoel had ik, dikke tranen rolden over mijn wangen.
